Ne param var, ne pulum

Yalnız ve günahkar bir kulum

Meçhul bir yılın Mart’ında

Sokakları kar altında İstanbul’um

Konuşmadık, hep sus olduk

İki talihi makus olduk 

Sessizliğin zindanlarında

Zaman gardiyan, bizler mahpus olduk

Ama bunlar eskidendi

Eskidendi, artık bitti

O çocuksu günlerimiz 

Bir elveda demeden çekip gitti

O utangaç dillerimiz

Tek bir söz bile etmeden susup gitti

Çok zaman oldu, aşk öldü biz tuttuk yasını

Toz duman oldu, devr’ettik de sevda sahrasını

Anladık artık, hiç bulamayacak Mecnun Leyla’sını

Ah ne şarabi günlerdi

Biz söylerdik, gece dinlerdi

Bakıp bakıp görmediğimiz

Yasak toprakta açmış sürgünlerdi

Yorulduk kendimizden kaçarken

Hayat ellerimizden uçarken

Hiçtik, kendimizden geçtik

Yudum yudum aşk şarabından içerken

Ama bunlar eskidendi

Eskidendi, artık bitti

O çocuksu günlerimiz 

Bir elveda demeden çekip gitti

O utangaç dillerimiz

Tek bir söz bile etmeden susup gitti

Çok zaman oldu, aşk öldü biz tuttuk yasını

Toz duman oldu, devr’ettik de sevda sahrasını

Anladık artık, hiç bulamayacak Mecnun Leyla’sını