Bütün o çılgınlıklardan sonra ah yazık

İnanasım gelmiyor akıllanmışım

Sanki o bende ölmüş ve ben bu yüzden

Yorgun, suskun ve bomboşum



Her an sorup duruyorum aynaya kederli

Neyim artık neyim gözünde

Ve aynada görüyorum ki ah

Eski benden kalmamış bir gölge bile



Yol aramıyorum gündüzün şehrine

Kuşku yok ki bir mezarın derinliklerinde uykudayım

Cevherim var fakat onu korkudan

Gönlümün bataklıklarında saklamaktayım



Gidiyorum... ama sormuyorum kendime

Yol nerede? Menzil neresi? Amaç nedir?

Öpücük veriyorum fakat kendimden habersizim

Bu divane gönlümün tanrısı kimdir?



O bendeki adam ne olduysa ansızın

Gözümde başkalaştı, değişti

Sanki gece, soğuk elleriyle

Takatsiz ruhumu alıp gitti