düş kuramıyordu analar; ölümün dehşetinden...

yıkanmaktan eskimişti anaların gözleri...

birbirlerini acılarından tanıyorlardı...

anaydılar...

çocuklarının ilk evleri onlardı...



ah yavrum ah!

önce sen taşındın benden

sonra da ben kendimden

ben, bende değilim

ben, sendeyim kızım...



anaların bir damla gözyaşında

bir şehir bütün kirlerini yıkardı...

ve en çok analar dövülürdü

boran fırtınası'nda; çocukları dövünürken...



kızım, yavrum

göğsüm yanıyor...

gözlerin tanımaz beni...



söz: savaş ezgi

müzik: grup yorum